خانواده به عنوان کوچک ترین جزء جامعه بشری مورد توجه تمامی مشاوران، روانپزشکان و روانشناسان قرار دارد. برخی معتقدند که ریشه تمامی مشکلات روانی در خانواده قرار دارد، به عبارتی یکی از مهمترین سازه­های تعیین کننده سلامت خانواده­ها، کیفیت زناشویی زوجین می­باشد (خمسه، ۱۳۹۰).
کیفیت زناشویی و سازه­های مشابه آن چون سازگاری و رضایت زناشویی، موضوع مطالعه بسیاری از پژوهشگران حوزه خانواده است. فینچام و بیچ (۲۰۱۰) کیفیت زناشویی را لزوما مخالف اختلاف زناشویی ندانسته، آن را مفهومی متشکل از ابعاد مثبت (شامل شادکامی و تعاملات زناشویی مثبت) و ابعاد منفی (شامل تعارضات، نگرش­های منفی) می­دانند که با هم در روابط بین زوجین وجود دارد؛ لذا کیفیت زناشویی، مفهومی چندبعدی و شامل ابعاد گوناگون ارتباط زوجین چون سازگاری، رضایت، شادمانی، انسجام و تعهد است و از عوامل ازدواج موفق به شمار می­رود. طبق نظر فینچام و برادبری (۲۰۰۶) کیفیت زناشویی تابع چگونگی تعامل زن و شوهر و شیوه­های مقابله آنها در موقعیت­های تنش­زای زندگی است. کُل و اسپانیر (۲۰۰۶؛ به نقل از پناهی و فاتحی زاده، ۱۳۹۴) کیفیت زناشویی را به عنوان موفقیت و عملکرد یک ازدواج توصیف کرده اند. تروکسل (۲۰۱۰) بیان کردند کیفیت زناشویی یک مفهوم پویا است زیرا ماهیت و کیفیت روابط میان افراد در خلال زمان تغییر می­یابد که این مطلب امکان شناسایی عوامل تأثیرگذار بر کیفیت یک رابطه را فراهم می­نماید.