اختلال اتیسم یکی از انواع اختلال های عصبی تحولی است و ویژگی اصلی آن نقصان مداوم در برقراری ارتباطات و تعاملات اجتماعی دو جانبه و الگو های تکراری و محدود رفتار ، علایق یا فعالیت ها است. این علائم از اوایل کودکی وجود دارند و سبب اختلال یا محدودت در کارکرد روزمره می شوند (انجمن روان پزشکی آمریکا ، ۲۰۱۳)
بنابراین در یک طرف اتیسم افراد با مشکلات تعامل اجتماعی بارز ، مشکلات ارتباطی با تاخیر در رشد زبان ، الگوهای رفتاری محدود ، تکراری و کلیشه ای وجود دارد و حتی ممکن است نقص های شدید در بعد شناختی این افراد دیده شود . این افراد به عنوان اتیسم با عملکرد سطح پایین معروف اند . در طرف دیگر اتیسم افراد با مشکلات تعامل اجتماعی خفیف ، تاخیر در ارتباط ، رفتارهای قالبی ، تکراری و محدود کمتر وجود دارد و افرادی که تاخیری در کارکردهای شناختی نشان نمی دهد و از لحاظ شناختی و هوش در سطوح متوسط به بالا هستند اغلب تحت عنوان اتیسم با عملکرد سطح بالا توصیف می شوند(کاناگنو،۲۰۰۹).
حداقل یک سوم تا یک چهارم کودکانی که دارای اختلال اتیسم هستند در طبقه اتیسم با عملکرد بالا قرار می گیرند (اوزنوف، ۱۹۹۶؛ ترجمه شریفی درآمدی، ۱۳۸۵) نارسایی در تعامل متقابل اجتماعی در کودکان مبتلا به اتیسم اغلب از زمان تولد قابل مشاهده است دو تشابه رایج که از ابتدای کودکی خود را نشان می دهند ، فقدان تماس چشمی و هماهنگ کردن وضعیت بدنی خود با طرق مقابل به هنگام در آغوش گرفته شدن است ( بهمنی ، نعیمی و رضایی ، ۱۳۹۷) . در اواسط کودکی افراد مبتلا به اتیسم غالبا بازی های اجتماعی ، توجه اشتراکی و یا دلبستگی به والدین یا مراقبین از خود نشان نمی دهند . این نارسایی های اجتماعی ادامه پیدا می کنند و یا ...