توجه به محیط‌های شغلی و شرایط کار کارکنان و کارگران امری است که در دهه‌های اخیر به منظور بالا بردن کیفیت کار، حفظ سلامت و بهداشت کارکنان و به منظور بهره‌جویی بیشتر و بهتر از طول مدت سنوات کاری مورد توجه قرار گرفته است. شناخت و چاره‌جویی برای عوامل مخرب روانی و فیزیکی – شیمیایی شرایط کاری و ایجاد قوانین و ضوابط جدید همگی در جهت تامین اهداف فوق بوده است (پاسنا و فوزی ، 1989).
آتش‌نشانان در گروه مهمترین مشاغل ویژه هستند که برای انجام ایمن وظایف و مأموریت هایشان، نیاز به توان جسمانی و روحی روانی بالایی دارند. شغل آتش نشانی یک شغل پرمخاطره است به گونه‌ای که اگر توانایی یک آتش‌نشان متناسب با انجام وظایف این شغل نباشد می‌تواند در حین انجام وظیفه خطراتی را گریبانگیر خود فرد و جامعه نماید (استریف و همکاران، 2007). فرسودگی شغلی مهمترین مخاطره‌ای است که آتش‌نشانان با آن دست به گریبان هستند. نشانگان فرسودگی شغلی یک اختلال روانی نیست ولی طی زمان، به آهستگی گسترش می‌یابد و به یک ناتوانی روانی تبدیل می‌شود (ساعتچی، 1384؛ به نقل از شیخ ساری و اسماعیلی‌فر، 1389). در واقع فرسودگی شغلی موضوعی برجسته و مهم در تقریباً تمام کشورها و حداقل یک تشخیص بالینی در بعضی کشورهاست (اسچوفیلی و همکاران، 2008). صاحب‌نظران مختلفی در مورد عوامل فرسودگی شغلی مطالبی را عنوان کرده‌اند.
پاریک (1982) عواملی مانند سطح و نوع فشار روانی، شخصیت فرد، ماهیت شغل یا نقش فرد، نوع زندگی و سبک‌های مقابله‌ای فرد با فشار روانی و جو یا اقلیم سازمانی را در فرسودگی شغلی دخیل می‌داند (به نقل از صفری و گودرزی، 1388). فرسودگی شغلی پیامدهای زیادی بر سازمان، خانواده، زندگی اجتماعی و فردی بر جای می‌گذارد. از مهمترین آنها می‌توان به غیبت زیاد کارکنان، تأخیر متوالی، شکایت‌های مختلف روان‌تنی، کشمکش و تضاد در محیط کار، تغییر شغل و در نهایت ترک خدمت اشاره کرد (محمدی، 1385).