اختلال اجتناب تجربی نوعی اختلال است که در آن فرد از یک تجربه منفور اجتناب می کند یا از آن فرار می کند. احساسات ، عواطف یا افکار منفی پذیرفته نیستند ، و همه نیروها را بر فرار از آنها متمرکز می کنند ، اما بدون اینکه به خود اجازه دهند از زندگی لذت ببرند زیرا تجربیات منفی هنوز از بین نرفته اند.
در میان افرادی که از آن رنج می برند ، شنیدن عباراتی مانند "من باید خوب باشم تا بتوانم کارهایی را انجام دهم" ، "اگر خوشحال نباشم نمی توانم خوب کار کنم" یا "هنگام تفکر نمی توانم از ورزش لذت ببرم بسیار معمول است. بد " این نمونه ای از این احساس است که فرد به دلیل نشخوار فکری خود احساس ناراحتی بزرگی می کند و علاوه بر این ، به دلیل اینکه اجازه بروز آن را نمی دهد یا به دنبال آن نمی رود ، نمی تواند احساسات دلپذیری را به دست آورد.
این اختلال ماهیت کلامی دارد ، یعنی با اختیارات کلامی تعیین می شود از فرد برای طبقه بندی آنچه خوب یا بد دیده می شود ، بر اساس وقایع خصوصی ، با هر دو ویژگی فیزیکی و کلامی ، و همچنین ارزیابی های منفی ، پاسخ به وقایع و تجارب زندگی آنها.
اجتناب تجربی عبارت است از عدم تمایل برای تجربه رویدادهای خصوصی دردناک و آزارنده همراه با تلاش هایی برای کنترل و سرکوب و بازداری شکل و فراوانی این رویدادهای خصوصی و زمینه هایی است که این موقعیت ها ایجاد می کنند (هیز و همکاران، 1996). منظور از اجتناب تجربی نمره ای است که فرد از خرده مقیاس اجتناب تجربی پرسشنامه پرسشنامه اجتناب تجربی ای (MEAQ) گامز و همکاران (۲۰۱۱) کسب می کند.