اطلاعات مایه حیات بازارهای سرمایه است. سرمایه‌گذاران مخاطره آوردن سرمایه‌های به زحمت به‌دست‌آمده خود را به این بازارها پذیرفته و به اطلاعاتی که از طرف شرکت‌ها منتشر می‌شود تکیه می‌کنند. آنها به اطلاعات معتبر، به موقع و قابل فهم، در قالب‌هائی که به‌راحتی قابل تجزیه و تحلیل باشد نیاز دارند به‌منظور بقا بازارهای سرمایه لازم است سرمایه‌گذاران اطلاعات شرکت‌ها را صحیح، کامل، قابل اطمینان و به موقع بدانند.

نبود هزینه­های معاملاتی و در نتیجه قابلیت نقدشوندگی بالا، یکی از ویژگی های بازارهای کارا  و بسیار مطلوب می­باشد. هزینه­های معاملاتی علاوه بر هزینه­های آشکار مانند مالیات و کارگزاری، هزینه­های غیرآشکار ناشی از ناکارایی اطلاعاتی را نیز در بر می­گیرد. بنابراین نقدشوندگی سهام می­تواند به عنوان معیاری برای کارایی بازار به خصوص به لحاظ اطلاعاتی مطرح شود. با افزایش نقدشوندگی هزینه معاملات به شکل چشم­گیری پایین خواهد آمد. افزایش نقدشوندگی می­تواند موجب توزیع هرچه بیشتر ریسک مالی از طریق کاهش هزینه­های پرتفوی­گردانی و انگیزش بیشتر سرمایه­گذاران در تصمیم­گیری­های معاملاتی شود. همچنین نقدشوندگی نقش مهمی در فرآیند کشف قیمت بازی کرده و بر بازده مورد انتظار سهام نیز تاثیرگذار است. با توجه به نقش مهم نقدشوندگی سهام، شناخت عوامل موثر بر آن اهمیت دارد(مرادزاده فرد و ابوحمزه، 1390).

بازار سرمایه به عنوان محل گردآوری وجوه خرد و هدایت آن‌ها به سوی سرمایه گذاری و نیز ابزاری برای داد و ستد اوراق بهادار با ظرافت‌ها و حساسیت‌های بسیاری همراه است که عملکرد آن را، به نحو قابل ملاحظه‌ای تحت تأثیر قرار می‌دهند. این بازار که می‌تواند به نوعی نماد اقتصاد مدرن تلقی گردد، زمانی کارآمد و بهینه نامیده می‌شود که از نقدشوندگی بالایی برخوردار باشد و وجوه سرمایه در این بازار به گونه‌ای سیال امکان جابجایی یابند. همین امر به نوبه‌ی خود بر حساسیت این نهاد اقتصادی می‌افزاید و ریسک فعالیت آن را به ویژه در نبود شفافیت و اطلاع رسانی بهینه که با رواج شایعات و اطلاعات نادرست و جهت دار همراه خواهد بود، افزایش می‌دهد. بدین ترتیب شفافیت اطلاعاتی و دسترسی فعالان بازار سرمایه به اختبار و اطلاعات صحیح و به هنگام به عنوان یکی از مهم‌ترین الزامات بازار سرمایه‌ای کارآمد رخ می‌نماید و طراحی مکانیزم های بهینه و نظارت موثر مسئولان و دست اندرکاران بازار سرمایه را طلب می‌کند (صالح‌آبادی، 1385).