سرزمین عتبات عالیات در عراق که شامل شهرهای شیعه نشین (نجف اشرف، کربلا، کاظمین، سامرا) است همواره از قرن شانزدهم تا زمان فروپاشی امپراطوری عثمانی به عنوان یکی از نقاط

اگرچه تاکنون مقالات مختلفی از سوی محققان ترک و غیرترک درباره موضوع عراق شیعه قرن نوزدهم به نگارش درآمده اما قسمت اعظم آنها تنها بخشی از موضوع یعنی مسأله تشیع و گسترش آن در عراق پایان قرن نوزدهم را بررسی کرده‌ و به تمامی ابعاد آن توجه نکرده‌اند. دیگر اینکه در این پژوهش‌ها جایگاه دولت و جامعه ایرانی فراموش شده و از نقش عتبات عالیات در مناسبات ایران و عثمانی سخنی به میان نیامده است

اتصال جامعه ایران و عثمانی و عنصری تأثیرگزار در مناسبات سیاسی دولت‌هاي مزبور به شمار مي‌آمد. وجود مقدس‌ترین آرامگاه‌های شیعیان در عتبات عالیات موجب می‌شد نگاه مردم و دولت ایران همواره به این بخش از امپراطوری عثمانی بیش از سایر مناطق معطوف باشد.»

«سالانه تعداد بیشماری زائر از ایران برای زیارت این اماكن مقدس راهی آنجا می‌شدند كه اين خود منشأ پيامدهاي فراوان اجتماعي، اقتصادي و سياسي براي هر دو جامعه ايران و عثماني بود. از سوی دیگر، موقعیت جغرافیایی این سرزمین، به عنوان كانون اصلي اقليت شيعه در امپراتوري حنفي مذهب عثماني، همجواري با ايران به عنوان مقتدرترين دولت شيعي، دوري از مركز امپراتوري، حضور رهبران شيعه مذهب ايراني، فعالیت‌های مذهبی شیعیان، خودسري و سياست بازي‌هاي پاشاهاي بغداد كه چندان هم فرمانبري از استانبول نداشتند، چالش‌هایی را در روابط میان دولتین در سراسر قرن نوزدهم پدید آورد.»