در قانون آیین دادرسی مدنی ایران جهات نقض در فرجام خواهی و اعاده ی دادرسی، یکسان بیان نشده است که این افتراق، با توجه به مبنا، ماهیت و فلسفه ی وجودی هرکدام از طرق شکایت موردبحث، در برخی از مصادیق قابل توجیه و منطقی است ولی در برخی دیگر منطقی به نظر نمی رسد و نیاز به بررسی مبنایی دارد. در واقع باید دید که تفاوت جهات نقض در طرق شکایت مذکور بر چه مبنایی است؟ که با بررسی مقایسه ای اثر فرجام خواهی با اعاده ی دادرسی بر اجرای حکم مشخص می شود، بخش عمده ای از جهات با توجه به مبنا و ماهیت طرق شکایت موردبحث، لزوم اجرای عدالت، استحکام روابط اجتماعی و اقتصادی، حفظ صلابت و شأن دستگاه قضا، جلوگیری از سوء تفسیر و سوء اجرای قوانین، حفظ حرمت قانون، احقاق حق و حفظ منافع اصحاب دعوا و غیره، بین هر سه شکایت مذکور، مشترک هستند. با وجود این، بخش قابل توجهی از جهات، با توجه به نوع و اهمیت آن ها و وجود فرصت فرجام خواهی و با درنظر داشتن فلسفه ی وجودی اعاده ی دادرسی و لزوم سخت گیری در اعاده دادرسی که استثنایی برامر مختوم و سبب تزلزل در حکم قطعی است، در فرجام خواهی سبب نقض رأی می شوند ولی در اعاده ی دادرسی، موجب نقض حکم نمی شوند. تعداد اندکی نیز، برخلاف آن چه پیش از این ذکر شد با عنایت به شأن و وظیفه ی دیوان عالی کشور و نحوه ی رسیدگی فرجامی و غیره، صرفاً در اعاده ی دادرسی نقض رأی را در پی دارند که در این تحقیق، سعی شده است پس از بررسی های حقوقی، مقایسه اثر فرجام خواهی با اعاده دادرسی بر اجرای حکم نیز مورد بحث و بررسی قرار گیرد.

واژه گان کلیدي : تجدیدنظر، فرجام خواهی، اعاده دادرسی، دادرسی مدنی ، جهت نقض رأي.

توضیح ؛

مقــاله فوق با عنوان مقایسه اثر فرجام خواهی با اعاده دادرسی بر اجرای حکم جهت استفاده دانشجویان عزیز رشته حقوق می باشد.