تمامی عوامل انسان ساخت وطبیعی موجود در شهر وحتی خود انسانها درگیر تغییر و تحولاتی پیوسته وآرام می باشند.رهایی از این تغیرات ، امکان پذیر نیست زیرا به معنای سکوت ، ثبات وتوقف است که منجر به مرگ حیات شهر می گردد . تغییر لازمه حیات زندگی بشر و حیات واقعه ای شهر است که میزان سرعت و شتاب آن متفاوت است . فرسودگی یکی از مهمترین مسائل مربوط به فضای شهری است که باعث بی سازمانی ، عدم تعادل ، عدم تناسب و بی قوارگی آن می شود . فرسودگی عاملی است که به زدودن خاطرات جمعی ، افول حیات شهری واقعه ای و شکل گرفتن حیات شهری روزمره ای کمک می کند . این عامل با کاهش عمر اثر و با شتابی کم و بیش تند ، باعث حرکت به سوی نقطه پایانی اثر می گردد . فرسودگی به دو دسته تقسیم می شود :فرسودگی نسبی و فرسودگی کامل .فرسودگی نسبی ، فرسودگی است که در یکی از عناصر مهم فضای شهری یعنی کالبد یا فعالیت رخنه می کند و به دنبال خود باعث فرسودگی نسبی فضای شهری می گردد . فرسودگی کامل آن است که در هر دو عنصر فضای شهری یعنی هم درکالبد وهم در فعالیت اتفاق می افتد و به دنبال آن باعث فرسودگی کامل فضا می شود . پس فرسودگی یا در کالبد یا در فعالیت و یا در هر دو به طور یکجا رسوخ می کند( حبیبی ، مقصودی ، . ( ۱۵ :۱۳۸۴ بنابراین نوع مداخله ، اقدام و همچنین نوع مرمتی که جهت زدودن فرسودگی بافت ها به کار می رود متفاوت می باشد ، اگرچه به عینه شاهد این هستیم که مداخله مردم گرایانه سرعت روند بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده رابه طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد . بافتهای فرسوده در شهرهای ما با مسائل چند بعدی و بسیار پیچیده مواجهند. با توجه به این که عملاً حدود دوازده سال است وارد مداخله در بافتهای فرسوده شهرهای کشور شدهایم ، تاکنون دستاورد قابل قبولی بهدست نیاوردهایم. راهحلها در زمینههای گوناگون باید همهجانبه ، بومی شده و در عین حال متنوع باشد. در اواخر دهه هفتاد، شورای عالی شهرسازی و معماری مصوباتی را صادر کرد^۱، که با رویکرد احیای بافتهای فرسوده شهری و بازسازی، نوسازی و بهسازی آنها ، تاکید بر توسعه درونی شهرها داشت . چرا که جهت گیری روند تحولات کالبدی اکثر شهرها بعد از انقلاب ، به سمت گسترش افقی آنها و توجه به توسعه پیرامونی شهرها می باشد.