در آیین داوری بین دولتها ابتدا در کنوانسیون ⁹⁹¹¹ الهه در مور د حل مسالمت امیز اختالفات بین المللی در ماده ی وبا تجدید نظر در ماده ی ⁹⁸ کنوانسیون ⁹¹⁹¹ الهه تغییر یافت فلسفه ورود ثالث همان حفظ منافع حقوق دولت ثالث است که ممکن است در اثر رای دیوان در قضییه مطروحه آسیب ببیند. اگر کشوری که طرف دعوی در دیوان نیست تشخیص دهد که دعوی مطروحه در دیوان به نحوی از انحاء به یکی از عالئق حقوقی آن مربوط می شود می تواند برای ردخالت در ان قضیه به دیوان دادخواست تسلیم نماید) مطابق بند ⁹ ماده ی²⁶ اساسنامه ی دیوان )لذادعاوی وارد ثالث یا سایر اشکال مداخله در رسیدگی دیوان نیز به موجب مادتین ²⁶ و ²⁶ اساسنامه دیوان مختص به کشورها میباشد.به طور کلی در حالتی که کشور ثالث منافع خود را در خطر ببیند، یا برای حفظ اصول کلی حقوقی وجود ثالث لازم است، لذا دولت “ذی نفع” یا “ثالث” بعنوان دولتی تعریف می شود که به طور مستقیم از یک عمل متخلفانه بین المللی متاثر نشده یا زیانی ندیده است، با این حال دارای منفعتی حقوقی منطبق با این دلیل یعنی ” اهمیت حقوق مربوطه ” میباشد. در پیش نویس مواد تنها نقضهای مربوط به یک قاعده آمره حقوق بین الملل ویا یک تعهد در برابر کل جامعه بین المللی دارای آثار حقوقی برای دولتهای ثالث هستند.یعنی، وقتی که نقض جدی یک قاعده آمره حقوق بین الملل عام یا نقض یک تعهد در قبال کل جامعه بین المللی ارتکاب یافته باشد. عدم رعایت این قواعد و تعهدات اغلب توام با نقض های مربوط به حوزه حقوق بشر هستند. هدف دقیق مداخله و ورود به عنوان ثالث دعوا صرفاً آگاه کردن دیوان از وجود یک منفعت حقوقی نیست بلکه شامل همکاری با دیوان در جهت حمایت از حق مزبور است.