چکیده
وجود یک کره خاکی مشترک بین مردم جهان، علایق مشترکی را برای انسان‌ها به‌وجود می‌آورد که می‌باید هر روز به هماهنگی بیشتر در این زمینه نایل آیند. یکی از آن هماهنگی‌ها، هم‌آوایی در مبنای مسؤولیت مدنی محیط زیست است. حق استفاده از محیط زیست سالم ، یکی از نقش بنیانین افراد محسوب می شود و نگهداری از آن تکلیف عمومی است که حقوق مدنی یکی از عرصه های بیان کننده چنین تکلیفی است.
اگر بشر به دنبال محیط زیستی سالم است، باید به دنبال روش هایی باشد که متضمن پیشگیری و جلوگیری از ورود خسارت بر محیط زیست است. یکی از طرق موثر در جلوگیری از ورود خسارت های محیط زیست، به کار بردن راه کارهای حقوقی است که از این میان می توان به مسؤولیت مدنی محیط زیست اشاره کرد که می تواند در حق محیط زیست مورد توجه و اجرا قرار گیرد. در رویه قضایی ایران ،مسؤولیت مدنی محیط زیست بر اساس مسؤولیت مبتنی بر تقصیر است و بسیاری از پرونده‌های مطروحه محیط زیست با ناکامی روبه‌رو می‌شود و در صورت موفقیت نیز خاصیت بازدارندگی از وقوع تخریب علیه مواهب طبیعی را ندارند.
مقاله حاضر به بررسی مسؤولیت مدنی محیط زیست و تفاوت آن با مسؤولیت مدنی کلاسیک پرداخته است.
نتایج : مسؤولیت مدنی کلاسیک یا همان مسؤولیت ناشی از حوادث روزمره همانند تمامی حوادث های مدنی دیگر هدف اصلی اش جبران کامل ضرر می باشد و تا حد ممکن تلاش می شود زیان دیده در وضعیت قبل از ورود خسارت قرار گیرد لذا نتایج این مقاله حاکی از آن است که مبنای مسؤولیت مدنی محیط زیست با توجه به ظرفیت‌های موجود در حقوق ایران بر مبنای نظریه تقصیر می باشد در صورتی که باید مبتنی بر نظریه مسؤولیت مطلق باشد.
کلید واژه : مسؤولیت مدنی، محیط زیست، خسارت، محیط زیست ، مسؤولیت مدنی کلاسیک ، مسؤولیت
قوانین ارسال دیدگاه