ترافیک پدیده ای ناخوشایند است که زاییده ی رشد فزاینده ماشینی شدن و افزایش شهرنشینی است. از زمانی که اقتصاد صنعتی جایگزین اقتصاد کشاورزی گردید به دلیل سرمایه گذاری بیشتر در شهرها و در نتیجه وجود امکانات بیشتر و همچنین استعداد طبیعی و بالقوه شهرها برای توسعه به عنوان مثال داشتن آب کافی و موقعیت جغرافیایی موجب گردید انسان ها از جمعیت و بافت روستایی پراکنده، و شهرها با تراکم جمعیتی بالا به شهرک های جدید الاحداث تبدیل گردند. از طرفی رشد روز افزون تولیدات خودرویی و عدم دوربینی الزم در ایجاد خیابان ها و معابر مناسب باعث شد که نتایجی از جمله ایجاد تراکم ترافیکی، کاهش بازده ی حمل و نقل، افزایش زمان مسافرت، آلودگی و مصرف بیش از حد انواع سوخت های فصیلی را به همراه داشته باشد. و پس از بروز اختلال در رفت و آمدهای شهری؛ مسئولین تازه به این نتیجه رسیدند که باید فکری به حال معضل جدید جوامع شهری که همان ترافیک و پیامدهای آن بود، نماییند. هدف اصلی این کاهش و کنترل ترافیک روان سازی ترافیک، حفاظت از محیط زیست، کاهش زمان سفر، مدیریت و کاهش حوادث جاده ای و به طور کلی کاهش دادن اثرات منفی روحی و روانی، جسمی، اجتماعی و اقتصادی ناشی از تراکم پیش بینی نشده، بر جامعه می باشد.

شهرداریها و دولتها در تمامی کشورهای دنیا مسئول حل مشکل ترافیک اند. هرچند اکثر شهروندان مسئولیت خود را در ایجاد ترافیک فراموش میکنند اما در نهایت این دستگاه های اجرایی اند که باید فکری به حال رفت و آمد مردم بکنند. ترافیک یک معضل دامنه دار و پرحاشیه است که رفع آن نیازمند استراتژی ها و تاکتیک های علمی و کاربردی است و برطرفکردن آن کار نیاز به زیرساخت های اساسی دارد. شهرداری ها میتوانند با کمک پلیس و با افزایش ناوگان خدمت رسان حمل و نقل عمومی کمی از بار ترافیک در مواقع بحرانی کم کنند اما برای حل مشکل ترافیک باید از مدت ها قبل به فکر بود. امروزه فناوری اطلاعات درگستره خود روش های مدیریت ترافیک را نیز تحت الشعاع خود قرار داده است.