چکیده :

در دعاوی بین اشخاص متعدد دارای نفع مشترک، صدور حکم به ضرر یکی از این خواهان‌ها باعث واردشدن «خلل» به حقوق دیگر خواهان‌ها نمی‌شود و به همین دلیل، نیازی به اعتراض ثالث نیست. در دعاوی بین خواندگان دارای نفع مشترک، اگر حکم به ضرر یکی از خواندگان صادر شود و از نتیجه آن حکم به ضرر دیگر خواندگان استفاده شود، واردشدن «خلل» به حقوق آنها محقق شده و برای از بین بردن «خلل» وارده، می‌بایست نسبت به آن اعتراض ثالث شود. به دلیل اینکه از صدور قرارها «خللی» به اشخاص ثالث وارد نمی‌شود، قرارها قابل‌اعتراض توسط ثالث نیست.در صورت پذیرفتن ادعای ثالث، تصمیم دادگاه همیشه به‌صورت «حکم» است. به دلیل اینکه دادگاه نمی‌تواند دعوای اصلی را به‌صورت قرار نقض کند، امکان ایراد شکلی به دعوای اصلی توسط معترض ثالث وجود ندارد. در چنین شرایطی جلب شخص ثالث روی می‌دهد و طرفین شخص ثالثی را به آن دعوا فرا می خوانند تا او در دعوا داخل کنند. بر خلاف وارد ثالث، در جلب ثالث، طرفین علاقمند به حضور وی در دعوا می‌باشند. در تحقیق حاضر ما به بررسی مقوله جلب ثالث از سوی معترض ثالث در دعوی اعتراض ثالث می پردازیم.

واژه گان کلیدی : اعتراض ، دعوی ، جلب ثالث ، آیین دادرسی ، حقوق